Hotel Royal Hoi An MGallery by Sofitel

-คัดลอกจากบันทึกสุมหัว-

ฮอยอัน จุดหมายปลายทางสำคัญที่คุณแม่ตั้งความหวังไว้สูงมากจากการค้นคว้าข้อมูลก่อนเดินทาง โรงแรมที่ตั้งใจเลือกให้อยู่ในระยะทางที่เดินไป Ancient Town ได้ การต้อนรับของพนักงานโรงแรมแตกต่างจาก 3 ที่แรกที่เข้าพักอย่างชัดเจน ด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษ รายละเอียดการอธิบายข้อมูลเกี่ยวกับห้องพักและสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ รวมถึงสถานที่ท่องเที่ยว มี Welcome Drink และ Welcome Fruit ถูกใจเด็ก ๆ ด้วย

ห้องพักขนาดเล็กสุดยังกว้างขวาง สะอาดตา ตกแต่งแบบใส่ใจในรายละเอียด โดยเฉพาะของใช้ต่าง ๆ มีคุณภาพดี คุณแม่ชอบเสื้อคลุมอาบน้ำที่นี่มากที่สุด เพราะเป็นของจำเป็นที่สุดสำหรับคุณแม่ใช้ใส่เวลานั่งแปลงานยามค่ำคืน คุณพ่อและลูก ๆ ชอบเปิดแอร์เย็นฉ่ำ เป็นอุปสรรคในการทำงานของคุณแม่มาก พอหนาวแล้วอยากคลุมโปงนอนมากกว่า เป็นแบบนี้มา 3 คืนแล้ว พอได้เสื้อคลุมอาบน้ำแบบขนฟูนุ่มที่นี่แล้ว ทำงานได้ยันสว่างเลย สองคืนสุดท้ายเป็นช่วงต้องตรวจงานแปลให้ทันกำหนดส่งลูกค้าพอดี ถ้าไม่ได้สิ่งอำนวยความสะดวกที่เพียบพร้อมแบบที่นี่แล้ว คุณแม่คงแย่แน่ ขนาดส่งงานต่อให้เพื่อนนักแปลช่วยแล้ว ยังต้องมีเหตุให้แก้ไขงานหลายอย่าง เหมือนเปลี่ยนที่ทำงานมากกว่ามาพักผ่อน ชัดเจน

เราตกลงกินมื้อกลางวันกันที่นี่ ได้ส่วนลดจากบัตร Accor 25% ที่นี่ไม่ใจดีเท่าที่ Mercure ที่ลดให้ 50% นะ แต่อาหารอร่อยทุกอย่าง สั่งอาหารหลากหลายของใครของมัน ทั้งพิซซ่า ปลานึ่ง ไก่ผัดเม็ดมะม่วง ซี่โครงหมูทอด อร่อยล้ำ โดยเฉพาะขนมปังสองตะกร้าที่เสิร์ฟพร้อมเนยสำหรับรองท้องก่อนอาหารที่สั่งจะมา คุ้มค่าสมราคาและไม่ต้องออกไปฟันฝ่าแสงแดดแผดเผา ที่นี่ร้อนกว่าที่ดานังมาก ๆ

คุณพ่อเขียนบันทึกไว้ว่า “พี่รัก เด็กหนุ่มวัยไม่ชอบเข้ากล้อง ชวน น้องโรม เด็กน้อยที่ยังยอมเข้ากล้อง ว่ายน้ำดำผุดดำว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำบนชั้น 8 ของโรงแรม ว่ายกันจนตัวดำ ดำลงไปเห็นช่องกระจกของห้องอาหารชั้น 7 รีบเรียกคุณพ่อให้ช่วยถ่ายรูปตอนดำน้ำ ทั้งดำทั้งถ่ายกันไปหลายรูป คุณพ่อต้องวิ่งขึ้นลงระหว่างชั้น 7 กับชั้น 8 เพื่อเอารูปที่ถ่ายได้ให้เด็กหนุ่มและเด็กน้อยดู จนพอใจกันทั้งคนถ่ายและนายแบบ ส่วนคุณแม่นั่งทำงานรออยู่ในห้องพัก”

ตอนเย็น คุณแม่ชวนลูกไปเดินเล่นที่ Ancient Town ลมแรงมาก ฝนทำท่าจะตกแต่ก็ไม่ตก พี่รักกับน้องโรมหน้าตาบูดบึ้งไม่ยอมเดิน ไม่ยอมกินอะไรเลย คุณแม่นึกถึงตอนไปเที่ยววัดน้ำใสที่เกียวโตทันที พอไม่ใช่สถานที่ที่ลูกสนใจ ลูกจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าที่ควร ขนาดคุณพ่อชวนนั่งรถสามล้อ ลูกก็ไม่เอา คุณแม่รอให้คุณพ่อได้รูปท้องฟ้าสีฟ้ายามพลบค่ำก่อน ถึงจะยอมเดินกลับโรงแรม ชวนให้ลูกกินไอศกรีมม้วน ลูกก็ไม่กิน ขนมอะไรก็ไม่กินสักอย่าง คุณแม่เศร้ามาก

ลูกเขียนบันทึกไว้แบบนี้ “พอลงมาจาก Bana Hills ก็มีรถของโรงแรมมาส่งที่ Hotel Royal Hoi An M Gallery by Sofitel จากนั้นก็ขึ้นห้องไปเก็บของ แล้วไปว่ายน้ำที่ชั้น 8 ของโรงแรม ใต้น้ำมีกระจกอยู่สองบาน พี่รักกับน้องโรมเลยให้คุณพ่อลงไปถ่ายรูปที่ใต้ชั้น 8 ซึ่งเป็นห้องอาหาร พี่รักกับน้องโรมดำน้ำลงมาพร้อมกัน พอว่ายน้ำเสร็จก็ไปเดินตลาด เดินไกลมากจนทนไม่ไหว เลยไม่กินอะไรเลย และรีบเดินกลับมาโรงแรมเพราะร้อนมาก

วันรุ่งขึ้นออกมากินอาหารเช้าตอนสาย ๆ เพราะงานของคุณแม่มีปัญหา พอกินเสร็จ พี่รักกับน้องโรมก็ไปว่ายน้ำ คุณแม่ไปซื้อของฝาก ตอนบ่ายมีคนพาไปเที่ยว นั่งเรือกระด้ง ตอนแรกนึกว่าจะจม แต่ไม่จม ได้ใส่หมวกเวียดนาม สักพักเปลี่ยนไปนั่งเรืออีกลำ ได้ดึงโป๊ะจับปลา ขากลับนั่งเรือลำเดิม เรือแล่นช้ามากกว่าจะถึงท่าเรือที่ Night Market ไอศกรีมม้วนรสมะม่วงอร่อยมาก น้องโรมสั่งไก่ย่างที่ร้านอาหาร พี่รักชอบเนื้อห่อใบชะพลู

ห้องน้ำที่ร้านอาหารมีทางเข้าเล็กมาก คนอ้วนไม่น่าเข้าไปได้ พอกินเสร็จก็ไปซื้อโคมไฟ คุณแม่ต่อราคาได้นิดหน่อย

ตอนเช้าอีกวัน คุณพ่อกับคุณแม่ขี่จักรยานไปซื้อของฝากที่ตลาด น้องโรมกับพี่รักนั่งซ้อนท้าย ได้ของหลายอย่าง ซื้อเสร็จรีบกลับโรงแรม ให้รถไปส่งที่สนามบิน เยลลี่มะม่วงที่สนามบินอร่อยมาก”

วันสุดท้ายของทริป Vietnam ตามสบาย สรุปง่าย ๆ คือ บรรยากาศริมทะเลและริมแม่น้ำที่ดานังพาให้การเดินทางครั้งนี้น่าจดจำ ทั้งที่ไม่ใช่จุดหมายปลายทางหลัก (เดิมทีตั้งใจไปเว้ แต่งานเข้า ไม่อยากเดินทางวกไปวนมา จึงได้ปักหลักที่ดานัง ก่อนขึ้น Bana Hills) เด็ก ๆ ไม่ผิดหวังกับอากาศสบาย ๆ และสวนสนุกเล็ก ๆ ในร่มบนเขา แต่คุณแม่ผิดหวังกับฮอยอันที่สุดเพราะนักท่องเที่ยวหนาแน่นมาก ๆ

ที่ Ancient Town ตอนเย็นคนเยอะสุด ๆ สวยแค่โคมไฟตัดกับท้องฟ้านั่นแหละ ตอนเช้าค่อยยังชั่วหน่อย ขี่จักรยานไปตลาดสดก็เพลินอยู่ ตอนเช้ามีนักท่องเที่ยวยุโรปบ้างประปราย แต่ตอนเย็นเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวเกาหลี ที่ผิดหวังมากที่สุดคือ ประสบการณ์การนั่งเรือกระด้งที่ Coconut Village ในใจหวังอยากเห็นบรรยากาศชนบท เรียบง่าย แม้จะคล้ายอัมพวาอยู่ไม่น้อย ก็ไม่ว่ากัน แต่ที่รับไม่ได้คือ กลุ่มนักท่องเที่ยวเกาหลีที่มากับเรือกระด้งไม่ต่ำกว่า 50 กระด้ง มาพร้อมเสียงคุยกัน ยังไม่พอ มีการเปิดเพลงเสียงดังยืนเต้นในเรือกระด้งอีกต่างหาก โอ้ว ใครเป็นคนต้นคิดเนี่ย บริษัททัวร์หรือนักท่องเที่ยวคิดเอง

ไกด์สายวัฒนธรรมที่พาครอบครัวเราไปนั่งเรือกระด้งนี่ คุณแม่เห็นได้ชัดเลยว่าเค้าอายแทนไกด์ด้วยกัน คุณแม่นั่งมองแบบเอือม ๆ ไม่แน่ใจว่าเค้าเมากันหรือว่าเป็นความสนุกแบบปกติ ไกด์บางคนแนะนำให้นักท่องเที่ยวขึ้นไปยืนถ่ายรูปบนต้นมะพร้าวด้วย โหย อะไรจะขนาดนั้น นั่งดูในกระด้งก็พอม้าง

สรุป เสียใจ ผิดหวังกับฮอยอัน ยังดีที่เลือกโรงแรมใช้ได้ เอาไว้ปลอบใจตัวเองได้บ้าง (แถมเดินมั่วไปเจอโรงงานผลิตโคมไฟและงานฝีมืออื่น ๆ ด้วยตัวเอง พนักงานงงว่ามาได้ไง มีแต่ไกด์พาฝรั่งกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มละ 2-3 คนมา คุณแม่เดินหน้าตาเอเชียเข้าไปเองคนเดียวไม่สนใคร) การเดินทางมันก็คงต้องแบบนี้มั้ง มีทั้งที่ดีงามแบบไม่คาดคิด และที่ผิดหวังไม่ได้ดั่งใจ ถ้าไม่ไปก็ไม่รู้ จริงไหม

Imagery: Hotel Royal Hoi An MGallery by Sofitel familygallery and Hotel Royal Hoi An MGallery by Sofitel resortgallery